Eurovisie Songfestival … maar dan (ruim) 20 jaar geleden ….
zaterdag 13 mei 1995
Een dag waar ik al een week (en Bosnië ruim vier maanden) naar heb uitgekeken. Vandaag is het de dag van het Eurovisie Songfestival dat vanavond wordt uitgezonden. Een “main event” en de spanningen zijn ’s middags al tot ondraaglijke hoogten opgelopen. Niemand in Sarajevo twijfelt eraan: Bosnië is een absolute kanshebber op de eindoverwinning. Het zes-uur-journaal heeft een uitgebreide reportage over de deskundige jury. Ook over de omroepster die, live, de punten van deze jury mag oplezen, is er een apart item. Rond half negen begint de uitzending. De televisiezender van Republika Srpska slaat echter keihard terug, merk ik al zappend. Deze zendt de film Once-Upon-A-Time-In-The-West uit.
IJzersterke programmering op de avond van de edelkitsch. Ik vind het bijna jammer dat ik een afspraak heb gemaakt met de jongens van Nova om ergens een glaasje te gaan drinken. Maar afspraak is afspraak, dus tegen negen uur klop ik bij hun pension aan, alwaar zij allang aan het bier zitten. Als ik Twan uitleg dat het vanavond een bijzondere avond in Sarajevo is, vanwege het songfestival, schiet hij uit zijn stoel en begint meteen te bellen. Tussen twee belletjes door legt hij uit dat hij natuurlijk aandacht moet besteden aan de jury in Sarajevo. “Waar zit ie, die gaan we filmen”.
Dit is na het opzetten van de Benetton-winkel in Sarajevo, al het tweede onderwerp dat Nova gratis door mij aangereikt heeft gekregen. “We gaan naar het tv-gebouw”, gebiedt Twan. Maar na tien meter komt er al een tijdelijk einde aan deze onderneming. Want in de auto (dit keer niet mijn auto) die voor het pension staat geparkeerd, had Peter, de cameraman, nog wat spullen laten liggen. Om precies te zijn de power-unit voor de zijn camera. Stom, want dit is Sarajevo. De auto heeft een ingeslagen ruit. En de Nova-jongens kunnen niets meer filmen.
Na een uur heen en weer bellen begrijpen ze, dat ze alsnog naar het tv-gebouw moeten. Nu om bij collega-camerateams een power-unit los te smeken. Ik ga mee. Heb ik toch nog de omroepster, die heel Europa op het scherm kreeg, in het echt gezien. Maar het puntentellen was nog niet begonnen. De Nova-jongens krijgen een nieuwe power-unit van een aardige collega van ABC. Zij zijn geholpen en ik ga naar huis. Ik zet de TV aan en ik merk dat zojuist het punten uitdelen nu wel is begonnen. Het duurt erg lang voordat Bosnië de eerste punten krijgt. Het was min of meer te verwachten dat Turkije en Kroatië voor de Bosnische score zou zorgen. Denemarken was het verrassende derde land dat ons liedje (het inburgeringsproces vordert) wel zag zitten. Weinig verrassend was ook dat Kroatië van Bosnië en Griekenland van Cyprus 12 punten kregen. Nederland deed dit jaar niet mee dus geen 12 punten voor Israël.
Op het laatst bleek Noorwegen gewonnen te hebben. Noors is een moeilijke taal, dus de Noorse componisten hadden een liedje bedacht, waarin niet gezongen wordt. Briljant, natuurlijk. Ik zap de tv naar de vijand. De aftiteling van de hoofdfilm is net begonnen, met de overbekende muziek van Ennio Morricone. Prachtig liedje zonder woorden.